Ελλάδα-Κύπρος. Τόσο ίδιες και παράλληλα τόσο διαφορετικές...

Όπως σας έχω αναφέρει είμαι από την Κύπρο, συγκεκριμένα από την πιο όμορφη πόλη του νησιού μου, την Λεμεσό(και είμαι εντελώς αντικειμενική)! Στα 17 μου αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα, εδώ στην Θεσσαλονίκη μας για να σπουδάσω. Μέσα από αυτή μου την απόφαση έχω καταλάβει πολλά και έχω αναθεωρήσει για πολλά πράγματα.  Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι το γεγονός πως υπάρχουν τόσες πολλές ομοιότητες ανάμεσα σε Ελλάδα και Κύπρο αλλά η έκπληξη είναι πως παράλληλα υπάρχουν άλλες τόσες διαφορές, ίσως και περισσότερες. Σίγουρα και εσείς τις έχετε παρατηρήσει απλά δεν τις σκέφτεστε γι’ αυτό ας ξεκινήσουμε να τις μελετάμε. Καταρχάς, ο συντηρητισμός που επικρατεί στην Κύπρο θα τον χαρακτήριζα το λιγότερο τραγικός. Είναι αδικαιολόγητο να ζούμε στην εποχή που ζούμε και να υπάρχουν αρκετά ( αν όχι και τα περισσότερα) άτομα που κουβαλάνε τα μυαλά των προ παππούδων μας. Είναι ένα θέμα που με απασχολεί ιδιαίτερα. Εδώ στην Ελλάδα οι άνθρωποι είναι πιο ανοιχτόμυαλοι, το έχω καταλάβει από την πρώτη στιγμή που ήρθα στην Θεσσαλονίκη. Τώρα εσείς θα αναρωτιέστε πως εννοώ αυτόν τον συντηρητισμό της Κύπρου. Είναι γνωστό πως είμαστε μια κλειστή κοινωνία, με λίγους κατοίκους και γι’ αυτό πιστεύω έχουμε μείνει λίγο πίσω, γεμάτοι προκαταλήψεις για κοινωνικά θέματα κυρίως. Θα σας αναφέρω μερικές από τις προκαταλήψεις που έχουμε ως νησί, έτσι γιατί θέλω να εκφραστώ μέσα από την δυνατότητα που μου δίνει το blog μου. "Πότε εννα έβρεις κανένα καλό παιδί να σε πάρει ; κάμνε γλήγορα να σε δούμε νυφούα τζαι να μας κάμεις τζαι κανένα εγγονούι" Και το καλύτερο ; " Παπούτσι που τον τόπο σου τζαι ας εν τζιαι μπαλωμένο " Ναι.. αυτή τη φράση μπορούν να την κάνουν και τατουάζ για να την βλέπουν συνέχεια.. Πόσες φορές τα άκουσα όλα αυτά από την τρίτη ηλικία να τα λένε στις πιο νέες της εποχής μας. Σε οικογενειακά τραπέζια, σε γάμους, βαφτίσια και γενικά οικογενειακές συναντήσεις. Πάντα οι πιο μεγάλες σε ηλικία ( για να είμαι και λίγο ευγενική, δεν θα τις πω γριές ) πρέπει να ρωτήσουν την εγγονή της ξαδέρφης τους αν βρήκε το "καλό παιδί" για να την πάρει. Και που να την πάει καλή μου; ; ; ; Αυτό δηλώνει φανερά φαινόμενο  μισογυνισμού!!! Γιατί δηλαδή η γυναίκα πρέπει να βρει τον τέλειο άντρα ;  Για να εξαρτάται από αυτόν ;  Δεν μπορεί μόνη της να τα βγάλει πέρα ;  Πρέπει να έχει την αντρική συντροφιά για να είναι ευτυχισμένη ;  Όλα αυτά τον τελευταίο καιρό κάνουν σβούρες στο κεφάλι μου. Πιστεύω είναι εντελώς λάθος και λυπάμαι πραγματικά που μέχρι και οι γυναίκες της Κύπρου σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο. Δεν λέω να μην παντρεύονται οι κοπέλες αλλά όχι ντε και καλά μόλις μπουν στα 20. Πιστεύω πως αυτή είναι και η βασικότερη διαφορά μας με την Ελλάδα. Οι γυναίκες στην Ελλάδα είναι πιο φιλελεύθερες, δεν σκέφτονται ότι πρέπει να βρουν τον "γαμπρό" πριν τα 25 και να κάνουν οικογένεια γιατί μετά θα τις θεωρούν γεροντοκόρες. Αν είναι δυνατόν, ζούμε στον 21ο αιώνα! Να προσθέσω πως κάθε 2-3 μήνες που πάω πίσω στο νησί μου για διακοπές έχω το εξής πρόβλημα. Τα μάτια των γνωστών να με βλέπουν από πάνω μέχρι κάτω και έπειτα τις γλώσσες τους να στάζουν το φαρμάκι τους. " Μα είδες την τι εφόρισε σήμερα ; " , " Αμάν, πως εν έτσι τα μαλλιά της ;  " , " Εκατάλαβες ότι εν κάμνουν πλέον παρέα ;  ( ο χ με τον ψ για παράδειγμα)" Και έρχομαι εγώ και σας ρωτώ. ΤΙ ΣΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ;  ΓΙΑΤΙ ΑΣΧΟΛΕΙΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ;  Το καταλαβαίνω είμαστε μικρό νησί, μπορεί να γνωριζόμαστε όλοι (σχεδόν) μεταξύ μας, αλλά γίνεται λίγο πιο διακριτικοί! Όποτε έρχομαι πίσω Θεσσαλονίκη μετά τις διακοπές δεν έχω αυτό το πρόβλημα, δεν ασχολείται κανείς ούτε με την εμφάνιση μου, ούτε με τα προσωπικά μου και έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Και το κακό είναι πως το έκανα και εγώ αυτό το ηλίθιο πράγμα μέχρι την μέρα που ήρθα να σπουδάσω και κατάλαβα πως είναι ανώφελο και ανώριμο αλλά τι να κάνουμε έτσι έχουμε μάθει σαν λαός.  Για τον ρατσισμό δεν θα μιλήσω. Είναι γνωστό ότι υπάρχει παντού ο ρατσισμός, ακόμη και στην Ελλάδα που είναι και καλά πιο ανοιχτόμυαλοι. Είναι και ένα κοινό χαρακτηριστικό Ελλάδας- Κύπρου που δυστυχώς τον αντιμετωπίζουμε παντού ακόμα και στις πιο καθημερινές μας συνήθειες. Το χειρότερο όμως είναι όταν βλέπω τον ρατσισμό σε νέους της ηλικίας μου, αυτό είναι λυπηρό. Μπορώ να μιλάω ώρες γι’ αυτό το θέμα, αλλά δεν θα το συνεχίσω γιατί πολύ απλά δεν θα σταματήσω να γράφω και θα γίνω το λιγότερο κουραστική. Μπορεί να είμαστε αδέρφια με την Ελλάδα αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω αυτές τις διαφορές.. ή μάλλον μπορώ ;  Μιας και εγώ εδώ και ενάμιση χρόνο αναθεώρησα για πολλά πράγματα και αφήνω αυτές τις προκαταλήψεις πίσω, μακριά από εμένα και τα ιδανικά μου...